Να δείτε, πως, αν δεν τους τρελάνουμε, αυτοί θα μας τρελάνουν.
Πρώτα εκείνο το: «όλοι μαζί τα φάγαμε», για το οποίο έβγαλε και βιβλίο ο Θ. Πάγκαλος. Καλά ακόμα και αν έτσι είναι, εσείς γιατί το επιτρέπατε; Μήπως δεν το ξέρατε; Δεν ξέρατε για το όργιο της φοροδιαφυγής, για τη μαύρη εργασία; Για τη διαφθορά σε όλα τα επίπεδα;
Ή μήπως σας βόλευε να γλείφουμε και εμείς κάνα κόκκαλο και σεις να μασάτε με δυο μασέλες (το β΄ πρόσωπο δεν έχει προσωπική αιχμή). Γιατί μη μου πείτε ότι ξεχάσατε εκείνο, που με αφοπλιστική, είναι αλήθεια, ειλικρίνεια είπε πρώην υπουργός: Έ, έκανα μια offshore εταιρεία, για να γλυτώσω κάνα φόρο. Ή το: «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό».
Έτσι οι ενοχές σας έφερναν την ανοχή σας για ότι και, αν συνέβαινε. Το μόνο που σας ενδιέφερε ήταν η επόμενη εκλογή σας, για να συνεχίσετε το πάρτι. Γιατί ένοχοι είναι και αυτοί, που αν και ήξεραν, το βούλωναν.
Το χειρότερο απ’ όλα όμως είναι η απαξίωση του πολιτικού συστήματος. Ότι ο πολίτης δεν βλέπει ελπίδα μέσα σ’ αυτό το σάπιο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, που επί δεκαετίες ολόκληρες έχει στηριχθεί στο ψέμα και στη λαμογιά. Ακόμα πριν δυο μήνες μας λέγατε ψέματα. Όταν μας λέγατε ότι θα επαναφέρετε τις συντάξεις μας στα επίπεδα του 2009;
Και συνεχίζετε οι μεν να κατηγορείτε τους δε, όταν είσαστε στην αντιπολίτευση, και να κάνετε χειρότερα, όταν παίρνετε την εξουσία.
Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. που ολοφύρεται για την επερχόμενη κοινωνική καταστροφή, που αυτοί δεν μας λένε πώς θα την αποτρέψουν, λίγο πριν τις εκλογές του Ιουνίου, όταν προς στιγμή οι δημοσκοπήσεις τον έβγαζαν πρώτο κόμμα, άρχισε να μας μιλάει για θυσίες, που θα έπρεπε να κάνει στην αρχή ο λαός. Ποιες θυσίες όμως δεν μας έλεγαν. Ή μάλλον κάθε στέλεχός του έλεγε και κάτι διαφορετικό. Και τι πρωτότυπο: οι θυσίες όμως, που θα μας ζητούσαν θα ήταν δίκαιες. Το ίδιο παραμύθι μέχρι να μπουν τα πρόβατα στο μαντρί.
Όσο για το ΠΑΣΟΚ: πίκρα, απογοήτευση, οργή, αγανάκτηση από ένα πρώην πασόκο. Εισήγαγε τον παραταξιακό συνδικαλισμό και μεταφέρθηκαν έτσι οι κομματικές αντιπαλότητες στους χώρους εργασίας.
Πρώτο έμπαινε το κόμμα και μετά τα εργασιακά προβλήματα. Τα κορυφαία συνδικαλιστικά στελέχη προετοίμαζαν μάλλον τις βουλευτικές τους έδρες μέσα από τη συνδικαλιστική δραστηριότητα, παρά ενδιαφέρονταν για τα προβλήματα των εργαζόμενων.
Η αναξιοκρατία, η ισοπέδωση, η λαμογιά έγιναν τα κύρια χαρακτηριστικά στην πολιτική ζωή του τόπου.
Και όσο τα πράγματα πήγαιναν καλά, όσο ζούσαμε την εικονική πραγματικότητα με δανεικά, δεν φαινόταν το σάπιο υπόβαθρο ή μάλλον δεν θέλαμε να το δούμε. Ήρθε η οικονομική κρίση και τα ξεσκέπασε όλα.
Και τώρα αντί να ψάξουν εκεί, που είναι κρυμμένος ο πλούτος, στους τραπεζίτες και στα κάθε είδους πιράνχας, τα παίρνουν από τα συνήθη υποζύγια: τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους και τους συνεπείς επαγγελματίες φορολογούμενους. Καλά δεν ντρέπεστε ρε…, που κόψατε τη σύνταξη ακόμα και ανθρώπων με οικογενειακό εισόδημα μικρότερο και από 600 ευρώ το μήνα;
Εμ το άλλο; Βγήκε λέει σε συνέντευξή του ο επί της «εργασίας», ποιας εργασίας δηλ., υπουργός, ο Γιάννης ο Βρούτσης και δήλωσε ευαίσθητος για το μέλλον της νεολαίας και θιγμένος από το λεγόμενο, «όποιος πρόλαβε, πρόλαβε», για το εφάπαξ, όσων τελικά πρόλαβαν και το πήραν. Μα τι μας λέτε ρε… Δεν φτάνει, που μας έχετε κατακρεουργήσει τις συντάξεις, σκεφτόσαστε τώρα να μας ζητήσετε πίσω και το εφάπαξ;
Αυτά ρε… είναι λεφτά, που μας τα κρατούσατε από τους μισθούς μας,
Με αυτά τα λεφτά περιμένουμε, αν αρρωστήσουμε, να φροντίσουμε την υγεία μας, γιατί σιγά – σιγά μας κόβετε και την περίθαλψη και τα φάρμακα ή μας τα κάνετε πιο δαπανηρά.
Με αυτά τα λεφτά περιμένουμε, να βοηθήσουμε τα παιδιά μας, που θα τα αφήσετε άνεργα ή τους πετσοκόβετε τους μισθούς και δεν μπορούν να ζήσουν τις οικογένειές τους.
Μα καλά τόσο αρρωστημένα μυαλά έχετε; Δεν φοβόσαστε καθόλου την οργή και την αγανάκτηση του κόσμου, που μέρα με τη μέρα γίνεται μεγαλύτερη.
Δεν σκέφτεστε ότι η οργή αυτή μπορεί να πέσει κάποια μέρα στα κεφάλια σας και στα κεφάλια των παιδιών σας;
Πόσα θα μπορέσετε όμως να πάρετε ακόμα. Δεν έχει ρε… η μύγα άλλο ξίγκι.
Πρώτα εκείνο το: «όλοι μαζί τα φάγαμε», για το οποίο έβγαλε και βιβλίο ο Θ. Πάγκαλος. Καλά ακόμα και αν έτσι είναι, εσείς γιατί το επιτρέπατε; Μήπως δεν το ξέρατε; Δεν ξέρατε για το όργιο της φοροδιαφυγής, για τη μαύρη εργασία; Για τη διαφθορά σε όλα τα επίπεδα;
Ή μήπως σας βόλευε να γλείφουμε και εμείς κάνα κόκκαλο και σεις να μασάτε με δυο μασέλες (το β΄ πρόσωπο δεν έχει προσωπική αιχμή). Γιατί μη μου πείτε ότι ξεχάσατε εκείνο, που με αφοπλιστική, είναι αλήθεια, ειλικρίνεια είπε πρώην υπουργός: Έ, έκανα μια offshore εταιρεία, για να γλυτώσω κάνα φόρο. Ή το: «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό».
Έτσι οι ενοχές σας έφερναν την ανοχή σας για ότι και, αν συνέβαινε. Το μόνο που σας ενδιέφερε ήταν η επόμενη εκλογή σας, για να συνεχίσετε το πάρτι. Γιατί ένοχοι είναι και αυτοί, που αν και ήξεραν, το βούλωναν.
Το χειρότερο απ’ όλα όμως είναι η απαξίωση του πολιτικού συστήματος. Ότι ο πολίτης δεν βλέπει ελπίδα μέσα σ’ αυτό το σάπιο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, που επί δεκαετίες ολόκληρες έχει στηριχθεί στο ψέμα και στη λαμογιά. Ακόμα πριν δυο μήνες μας λέγατε ψέματα. Όταν μας λέγατε ότι θα επαναφέρετε τις συντάξεις μας στα επίπεδα του 2009;
Και συνεχίζετε οι μεν να κατηγορείτε τους δε, όταν είσαστε στην αντιπολίτευση, και να κάνετε χειρότερα, όταν παίρνετε την εξουσία.
Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. που ολοφύρεται για την επερχόμενη κοινωνική καταστροφή, που αυτοί δεν μας λένε πώς θα την αποτρέψουν, λίγο πριν τις εκλογές του Ιουνίου, όταν προς στιγμή οι δημοσκοπήσεις τον έβγαζαν πρώτο κόμμα, άρχισε να μας μιλάει για θυσίες, που θα έπρεπε να κάνει στην αρχή ο λαός. Ποιες θυσίες όμως δεν μας έλεγαν. Ή μάλλον κάθε στέλεχός του έλεγε και κάτι διαφορετικό. Και τι πρωτότυπο: οι θυσίες όμως, που θα μας ζητούσαν θα ήταν δίκαιες. Το ίδιο παραμύθι μέχρι να μπουν τα πρόβατα στο μαντρί.
Όσο για το ΠΑΣΟΚ: πίκρα, απογοήτευση, οργή, αγανάκτηση από ένα πρώην πασόκο. Εισήγαγε τον παραταξιακό συνδικαλισμό και μεταφέρθηκαν έτσι οι κομματικές αντιπαλότητες στους χώρους εργασίας.
Πρώτο έμπαινε το κόμμα και μετά τα εργασιακά προβλήματα. Τα κορυφαία συνδικαλιστικά στελέχη προετοίμαζαν μάλλον τις βουλευτικές τους έδρες μέσα από τη συνδικαλιστική δραστηριότητα, παρά ενδιαφέρονταν για τα προβλήματα των εργαζόμενων.
Η αναξιοκρατία, η ισοπέδωση, η λαμογιά έγιναν τα κύρια χαρακτηριστικά στην πολιτική ζωή του τόπου.
Και όσο τα πράγματα πήγαιναν καλά, όσο ζούσαμε την εικονική πραγματικότητα με δανεικά, δεν φαινόταν το σάπιο υπόβαθρο ή μάλλον δεν θέλαμε να το δούμε. Ήρθε η οικονομική κρίση και τα ξεσκέπασε όλα.
Και τώρα αντί να ψάξουν εκεί, που είναι κρυμμένος ο πλούτος, στους τραπεζίτες και στα κάθε είδους πιράνχας, τα παίρνουν από τα συνήθη υποζύγια: τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους και τους συνεπείς επαγγελματίες φορολογούμενους. Καλά δεν ντρέπεστε ρε…, που κόψατε τη σύνταξη ακόμα και ανθρώπων με οικογενειακό εισόδημα μικρότερο και από 600 ευρώ το μήνα;
Εμ το άλλο; Βγήκε λέει σε συνέντευξή του ο επί της «εργασίας», ποιας εργασίας δηλ., υπουργός, ο Γιάννης ο Βρούτσης και δήλωσε ευαίσθητος για το μέλλον της νεολαίας και θιγμένος από το λεγόμενο, «όποιος πρόλαβε, πρόλαβε», για το εφάπαξ, όσων τελικά πρόλαβαν και το πήραν. Μα τι μας λέτε ρε… Δεν φτάνει, που μας έχετε κατακρεουργήσει τις συντάξεις, σκεφτόσαστε τώρα να μας ζητήσετε πίσω και το εφάπαξ;
Αυτά ρε… είναι λεφτά, που μας τα κρατούσατε από τους μισθούς μας,
Με αυτά τα λεφτά περιμένουμε, αν αρρωστήσουμε, να φροντίσουμε την υγεία μας, γιατί σιγά – σιγά μας κόβετε και την περίθαλψη και τα φάρμακα ή μας τα κάνετε πιο δαπανηρά.
Με αυτά τα λεφτά περιμένουμε, να βοηθήσουμε τα παιδιά μας, που θα τα αφήσετε άνεργα ή τους πετσοκόβετε τους μισθούς και δεν μπορούν να ζήσουν τις οικογένειές τους.
Μα καλά τόσο αρρωστημένα μυαλά έχετε; Δεν φοβόσαστε καθόλου την οργή και την αγανάκτηση του κόσμου, που μέρα με τη μέρα γίνεται μεγαλύτερη.
Δεν σκέφτεστε ότι η οργή αυτή μπορεί να πέσει κάποια μέρα στα κεφάλια σας και στα κεφάλια των παιδιών σας;
Πόσα θα μπορέσετε όμως να πάρετε ακόμα. Δεν έχει ρε… η μύγα άλλο ξίγκι.
Γιώργος Αγαπητός
Συνταξιούχος
Φιλόλογος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου